Vliegveld Bergen was een militair vliegveld ten zuiden van Bergen (Noord-Holland). Kort voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het, om redenen van landsbelang, op 17 juli 1939 in gebruik genomen. Bijna 2 jaar daarvoor was aangekondigd dat de aanleg in de Bergermeer zou plaatsvinden. Dit was een drassig gebied waarin voor de afwatering een gemaal werd gebouwd.^[ Dit staat verdekt opgesteld in de dijk bij de Bergerringsloot. Vanwege de slechte werking van dit gemaal liepen vliegtuigen vaak vast in de zachte bodem. Het drassige terrein vereiste hoge kosten om het tot volwaardig vliegveld te maken en dus werd door het Department van Oorlog besloten slechts een betonnen platform voor de hangars te installeren. Het vliegveld Bergen bestond van 1937 tot 1944.

De waterberging verbetert de waterhuishouding van de Bergermeer, de Damlander- en Philisteinsepolder. In tijden van extreme neerslag kan tijdelijk overtollig water opgeslagen worden in de berging. Hiermee verkleint de kans op wateroverlast. De waterberging stroomt alleen bij zeer extreme regenval voor enkele dagen vol, de rest van de tijd staat de waterberging droog en maakt deel uit van het natuurgebied.
In het gebied is er ook een ringsloot met natuurvriendelijke oevers aangelegd. Daarnaast is de grond verschraald, waardoor een bloemrijk weidegebied is ontstaan. Hier profiteren orchideeën en andere bijzondere planten van, maar ook bijvoorbeeld grutto's en tureluurs. Dit versterkt het Noord-Hollandse natuurnetwerk langs de duinen. 

INDEX

1. Rietzanger

2. Kleine Karekiet

3. Graspieper

4. Fitis

5. Grutto

1. (26 juni 2022) Rietzanger: 

2. (26 juni 2022) Kleine Karekiet:

3. (26 juni 2022) Graspieper:

4. (18 april 2024) Fitis: Veel men zullen in het vroege voorjaar bij het horen van de melodieuze zang van de  fitis het gevoel hebben dat de lente toch echt gaat beginnen. Vooral bij zacht weer kunnen al vroeg fitissen waargenomen worden.

De fitis is niet kieskeurig. Dit geelbruine vogeltje bewoont een breed scala aan leefgebieden, van nat tot droog. Het meest geschikt zijn gebieden met een niet te dichte struiklaag en een dichte, grasrijke kruid laag, deels zonnig gelegen.

De fitis bouwt zijn nest op de grond tussen grassen en kruiden, waarbij een open stuk voor de struiken noodzakelijk is. Grashalmen vormen het belangrijkste bouwmateriaal voor het nest. Meer overgangen tussen bosjes en open terrein in een gebied betekent dat er meer fitissen voorkomen.  

Gebieden met hoog opgaand geboomte zijn minder geschikt voor de fitis.

De fitis komt niet voor in een  landelijk gebied. In stadsparken komt de fitis alleen voor als doortrekker. Er is daar te weinig onder begroeiing om tot broeden te komen. 

In de jaren zeventig nam de fitis in de Randstad toe door de opslag van struiken en bosaanplant

5. (18 april 2024): De grutto komt vooral voor in Europa en delen van Rusland en is een van Europa’s grotere waadvogels die te herkennen is aan zijn lange nek, met name lange poten en lange, rechte, fijnpuntige snavel. Het volwassen vrouwtje is groter en zwaarder dan het mannetje met een langere snavel. Zomerkleed van volwassen vogels is een opvallende rufous tot koperrode kleur op de borst, het hoofd en de nek met het volwassen mannetje dat een helderder en breder kleurgebied vertoont. De flanken hebben zwarte balken en de bovenste vleugels zijn zwart met een brede witte vleugelbalk en zwarte staart. De romp is wit, net als de bovenste staartdeksels die het uiterlijk geven van een brede witte streep over de bovenkant van de bovenste staart. Het ondervleugelgebied is overwegend lichtgrijs tot wit. In het winterkleed zijn de bovendelen en het borstgebied bruingrijs en de vleugels vergelijkbaar met de broedkleur en -patroon. Terwijl de snavel zwart getipt is en in de zomer een oranjeroze kleur heeft, is hij in de winter vooral roze zonder donkere punt. De poten blijven het hele jaar door donkergrijs tot zwart. Jonge vogels zijn vergelijkbaar met het volwassen winterkleed, hoewel iets donkerder over de bovenste delen met een buff-schaduw op de borst.

Met behulp van hun lange snavels als sondes eten grutto’s een verscheidenheid aan insecten en insectenlarven, weekdieren, paai- en kikkervisjes, zaden, bessen en rijst; de laatste is een hoofdbestanddeel bij het overwinteren in Afrika ten zuiden van de Sahara.

Ook vaak aangeduid als een kustvogel geven deze steltlopers de voorkeur aan habitats zoals moerassen, moerassen, vochtige weiden, moerassen, reservoirs, modderige estuaria en zoetwatermeren in het binnenland. Hoewel gemakkelijk herkenbaar als een van de grotere grutto’s, kunnen ze nog steeds worden aangezien voor de Rosse Grutto die qua grootte en winterkleed vergelijkbaar is. De brede witte vleugelbalken, zwarte staart en lange achterpoten tijdens de vlucht helpen echter bij een positieve identificatie.

Grutto’s zijn over het algemeen monogaam. Nesten worden op de grond gebouwd uit een ondiepe schraap, normaal gesproken omgeven door dikke vegetatie die vaak als camouflage wordt gebruikt. Eén broedsel van 3 – 6 licht olijfgroene eieren, wordt jaarlijks gelegd tussen mei en juli en gemiddeld drie weken door beide ouders bebroed. Vluchten vindt plaats van vijfentwintig tot dertig dagen later.

De gemiddelde levensverwachting ligt tussen de tien en vijftien jaar.